پښتو شعر غزل ټپي لنډۍ

د خدای رضا وه چې زما درسره بخت نه وُ ګنې ګلابه خپلیده دې دومره سخت نه وُ خدایه! له تا خو مې داستا د یو بنده سوال وُ زما په کار خو دولتونه نه وو تخت نه وُ ستا تر لړزانده شونډو ځار شم ګیله نه کومه ښایي له تاسره دلبره دومره وخت نه وُ مرګه مننه په دنیا باندې دې وپېژندم ګنې په ژوند خو مې هیچا سره ارزښ